Boso

Gdzieś ostatnio chodzi za mną ten utwór,patrzę na te wszystkie rzeczy zebrane,które nie wiadomo na co jeszcze mogą być przydatne,a których szkoda.wyrzucić.Kiedys ktoś inny bez żalu może je wyrzuci.

A ja dziś pierwszy raz od wielu dni mogę zjeść coś więcej niż rozgniecioną papkę,nareszcie powoli zaczynają mi się goić rany w ustach i na wargach,ale jak długo to jedzenie w żołądku utrzymam ,też nie wiem,może chć na czas tego tu pisania.
Próbuję się czymś zająć,pomocą w domowych pracach ,wikliną ,haftem,ale coraz mi trudniej,organizm źle znosi chemię,jestem coraz bardziej słaba,ręce i nogi jakby wypełnione były milionami mrówek,to zimne to goreją.W głowie pustka,jakbym to była nie ja,brakuje słów,zapominam nazw.To dalej ma tak wyglądać?
Czy warto to znosić?co rusz widzę klepsydry pań ,które zaczynały chorobę ze mną.
Wszczepiony port został zakażony podczas podawania kroplówek,znów nowa porcja lekarstw,ileż już i tak chora wątroba wytrzyma?Wczoraj pękł ropień koło portu,jeszce tyle świństwa lejącego się z rany nie widziałam.Usunąć go narazie nie można,bo za duże zagrożenie przy takim stanie zapalnym..
Cholera,jak długo jeszcze będzie mnie ten pech prześladował,dlaczego wszystko co najgorsze musi się mnie czepiać?-jeśli są jakieś działanie uboczne to zawsze mam te,co najrzadziej występują.

Przespałam dzi ś prawie całe popołudnie ,ale idę spać,bo mi się chce,a to trzeba wykorzystać.