Będę się chwalić

No bo jak tu się nie pochwalić.Tylko że tym razem nie siebie ale moją córę,Beatkę, najmłodszą muszę pochwalić,koniec roku szkolnego,pierwsza klasa zaliczona,może to świadectwo nie takie znów rewelacyjne,mogłoby być lepsze,no ale ja w pierwszej klasie technikum,też wysokich lotów nie miałam.Ale nie tylko samą nauką uczeń żyje,i widać to po wyróżnieniach jakie oprócz świadectwa do domu córa przyniosła.

No jak się tu nie pochwalić?
A to jeden z wierszy mojej córy

   Przypadkiem nawiązana rozmowa z bacą

Gdy zeszłam ze szlaku

na zboczu góry

dostrzegłam go z daleka

Siedział przed chatką

A w pomarszczonej dłoni więził fajkę

I spoglądał gdzieś,jakby w znaną tylko sobie otchłań

głowę trzymając nieruchomo

Podeszłam

…..łzy płynęły mu po policzku

Dosiadłam się z pytaniem

nad czym tak duma

i skąd te łzy takie bolesne

-Nad sensem….

Pytam

nad czego sensem i dlaczego?

On tylko westchnął ciężko

I zaraz potok słów uwolnił:

przemierzaliśmy razem góry

poznawaliśmy je stopami,rękami,sercami

moczyliśmy nogi w lodowatym strumyku

wracaliśmy z wiatrem we włosach

późnym wieczorem

trzymając buty w rękach…

Na tym urwał i nagle ruszył w stronę cmentarzyka

Czekałam

Wrócił ciężko siadł na zydelku

I zadał pytanie gdzieś tam w otchłań:

Dlaczego ty a nie my?

Zebrane łzy znów uwolnione popłynęły

Zrozumiałam w moim młody sercu

że ta otchłań,do której mówi to jego ukochana

Tak sie rozmawia z zaświatami

Uśmiechnęłam się i przytuliłam starego bace

-Tylko osoba, która przeżyła to co ja –zrozumieć potrafi

Odsunął się delikatnie i odszedł gdzieś

W swoją pamięć i niepamięć

Góry stoją tak jak stały ….

Tylko my wciąż płyniemy

Na zboczu……. nie nad